Zulajka is 15 en kent niets van de wereld.  Ze woont samen met haar veel oudere echtgenoot en zijn bitse moeder op hun boerderij.   Als vrouw en schoondochter heeft ze niets in te brengen in huis. Het werk is hard en houdt nooit op.  Toch prijst ze zich gelukkig met een man die haar niet altijd heel hard slaat en een huis heeft gebouwd met een modern badhuis erbij.  Ze heeft het niet slecht, er is meer dan voldoende eten voor iedereen.  Maar die welvaart is ook de Sovjets opgevallen, en wanneer die aankloppen, nemen ze alles in beslag.   Zulajka wordt gedeporteerd.  De treinreis in de veewagon duurt eindeloos lang. Uiteindelijk belanden de weinige overlevenden op een stuk taiga, waar ze zelf moeten zien te overleven.

Zelfs onder de meest barre omstandigheden weten mensen zich staande te houden, vriendschappen te smeden en liefde te voelen. Guzel Jachina geeft in haar boek over de deportaties door Stalin haar hoofdpersoon een authentieke stem en baseerde zich op het ware, hartverscheurende verhaal van haar grootmoeder.