Met zachte stem, bijna een gefluister in het geruis van de wereld. Een zachte stem die vertelt over tijd die stilstaat, over omzwervingen van de ziel, over beproevingen van het hart. En over de dreigende donder of het zuchtje wind dat het bladerdak doet deinen. Een zachte stem waarin het vermoeden van de dood net zo hevig buldert als de levendige hoop van alledag. Wie ernaar wil
luisteren, hoort dit alles in de zinnen van Arpaïs Du Bois. Want deze ‘geheime’ kunstenares schrijft woorden, losse gedachten of flarden tekst op vellen papier die nog natrillen van de kleuren die ze getekend hebben. Hier geen mooie gedichten of heroïsche verhalen. De kracht van deze woorden zit hem in iets heel anders.
Hoe teken je met en tegen taal?

…

Elk werk wil een uiting zijn van dit verlangen om de wereld te grijpen met een zalvend woord, de magie van de taal en een schilderen vol herinnering. Uit dit spanningsveld ontstaat een betekenis die losstaat van het beeld. Een beeld dat zonder deze betekenis niet zoveel waarde zou hebben. Daar ligt haar weerstand tegen onze tijd. Daar liggen haar leemtes, het ‘niet-gedachte’, haar onvermogen om op zichzelf terug te plooien. Markeren, insnijden, overtrekken, schrijven, uitwissen, toevoegen. Woorden uit de tekenkunst vastpinnen, om deze daarna te laten versmelten met de taal van het schilderen. Alles speelt zich af aan de oppervlakte en binnen de oppervlakte. Een combinatie van inzichten en afbraak van lagen. Elk werk van Arpaïs Du Bois is een doolhof van de geest. Elk werk van Arpaïs kijkt ons indringend aan. In ruil daarvoor kijken we ernaar. Om er iets van de vreugde uit te halen die onze voorouders gevoeld moeten hebben toen ze de levenscycli ontdekten. Om dit ‘vlees en bloed van de wereld’ die Edouard Glissant voorspelde, gemakkelijker te zien als een voorstelling van het universum. Dat lijkt ingewikkeld, maar eigenlijk valt alles gewoon op zijn plaats. Je hoeft alleen maar te kijken.

Damien Sausset