De romantische mens – voor, tijdens of na de 19de eeuwse romantiek – zou kunnen worden omschreven als ‘de mens van de liefde’. ‘De nostalgie naar het oneindige’ of ‘het oceanische gevoel’ die de romantiek kenmerkt, getuigt van een diep verlangen naar eenwording.
Dit leidt echter tot twee vragen. Als we de mens beschouwen als een ethisch wezen, begaafd met een streven naar vrijheid, is het dan wel mogelijk geen romanticus te zijn? Als we uitgaan van zijn analytisch vermogen en zijn vermogen om historische mislukkingen op weg naar een verzoende wereld te overzien, is het dan nog mogelijk niet illusieloos te zijn? Zo wordt de illusieloze romanticus geboren als een geïncarneerd oxymoron.

Francis Smets (1943) is een toonaangevende kunst- en cultuurfilosoof. Na zijn promotie aan de universiteit van Leuven, doceerde hij filosofie tot aan zijn pensionering in 2003. Zijn interesse en aandacht voor hedendaagse kunst en vormgeving getuigen van een grote betrokkenheid als staat zijn diepgravende reflecties en kritische beschouwingen vaak haaks op de gangbare opvattingen.