De 21ste eeuw trakteerde ons tot nu toe op enkele zware schokken: de aanslagen van 9/11, de grote financiële crisis en de eurocrisis, de pandemie, de inflatie-opstoot en de Russische oorlog tegen Oekraïne. Ondanks nooit eerder geziene welvaart, heerst er boosheid, angst, frustratie en onzekerheid binnen verschillende lagen van de bevolking. Extremisme, ook op politiek vlak, tiert almaar weliger. Maar er is veel meer aan de hand.

In de decennia volgend op de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog, maakte de politieke elite steeds meer misbruik van de economische leer van John Maynard Keynes. Het lanceren van steeds forsere beloften zorgde bij de bevolking voor steeds hogere verwachtingen.

Die infernale dynamiek van onrealistische beloftes en onrealistische verwachtingen leidde tot ‘beleidsuitputting’. Zeker in België zorgen oplopende schuld, een overvet overheidsapparaat en ondoordachte regulering voor een nagenoeg complete patstelling: België heeft zich vastgereden in zijn eigen moeras.

Het kan anders, maar dat vergt een aantal mentale bijsturingen van onder meer de grenzen van overheidstussenkomst en de erkenning van de onontkoombare economische realiteit. Pas dan opent zich de weg naar een ander sociaaleconomisch beleid waarin economische groei centraal moet staan.
De 21ste eeuw trakteerde ons tot nu toe op enkele zware schokken: de aanslagen van 9/11, de grote financiële crisis en de eurocrisis, de pandemie, de inflatie-opstoot en de Russische oorlog tegen Oekraïne. Ondanks nooit eerder geziene welvaart, heerst er boosheid, angst, frustratie en onzekerheid binnen verschillende lagen van de bevolking. Extremisme, ook op politiek vlak, tiert almaar weliger. Maar er is veel meer aan de hand.

In de decennia volgend op de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog, maakte de politieke elite steeds meer misbruik van de economische leer van John Maynard Keynes. Het lanceren van steeds forsere beloften zorgde bij de bevolking voor steeds hogere verwachtingen.

Die infernale dynamiek van onrealistische beloftes en onrealistische verwachtingen leidde tot ‘beleidsuitputting’. Zeker in België zorgen oplopende schuld, een overvet overheidsapparaat en ondoordachte regulering voor een nagenoeg complete patstelling: België heeft zich vastgereden in zijn eigen moeras.

Het kan anders, maar dat vergt een aantal mentale bijsturingen van onder meer de grenzen van overheidstussenkomst en de erkenning van de onontkoombare economische realiteit. Pas dan opent zich de weg naar een ander sociaaleconomisch beleid waarin economische groei centraal moet staan.