Overweldigend debuut.
In Italië werd dit boek recentelijk herontdekt en wie het leest snapt waarom.
Een dunne maar prachtige roman om langzaam te lezen.
Een existentiële kroniek.
Na bijna 50 jaar is dit boek, geheel terecht, herontdekt. Wat een heerlijke misère.
Een onvoorwaardelijke liefdesverklaring aan de ondraaglijke lichtheid van Rome.

'Na bijna 50 jaar is dit boek, geheel terecht, herontdekt.' ***** de Volkskrant

In de jaren zeventig is Rome een monumentale maar onverschillige stad. Bijna-dertiger Leo Gazzara is er naartoe verhuisd om het burgerlijke leventje dat hem in Milaan wacht te ontlopen. Hij gaat dan ook lukraak van het ene onbeduidende baantje naar het andere, naar bijeenkomsten en ontmoetingen waar menselijk contact vluchtig en gerafeld is. Het is zijn credo om nooit ergens bij betrokken te raken, zo veel mogelijk aan de zijlijn te blijven. Maar tijdens een avondje bij welgestelde vrienden thuis ontmoet hij de eigenaardige en onweerstaanbare Arianna, die even rusteloos is als hijzelf. Ze krijgen een stormachtige affaire. Het wordt zijn laatste zomer in de stad.

'De laatste zomer in de stad' verscheen in 1973 voor het eerst in Italië. Door het wrange tijdsbeeld en portret dat de auteur schetst van Rome, groeide het langzaam uit tot een cultroman. Veertig jaar later werd het herontdekt door het algemene Italiaanse publiek en omarmd.